به نام خدا
یادم نمیرود که هنوز از برای عشق
دستم به سوی هر کس و ناکس دراز شد
البته هیچ کسی یاریم نکرد
تا اینکه وقت غمزه و ناز و نیاز شد
قلبم چو سینه دریا پر از خروش
آرام بخشم آتش و سوز و گداز شد
آمد به روی و بر انداخت زیر و بر
هر کس که پیش رخش سرّ و ساز شد
هر لحظه ام غم و غم من خنده های او
هر رازم آشکار و عیانش چو راز شد
تقصیر، زان خاطی ول گرد بود
تا اینکه عشق خالص و وقت نماز شد
وجهت وجهی لله مخلصا
این شد که عشق وعاشقی من مجاز شد
۲/۲/۱۳۸۸
به نام خدا
نوش زهر از تیز عشقم داده اند سختی و رنج و بهشتم داده اند
لحظه ای غم یک جهان اسایش است جان من سختی کشی بی سازشست
ای که از اوج فلک دیدی مرا در زمینم در زمانم ای خدا
ای غم عالم سرم بشکست ورفت نه گرفت وبست ننشستو برفت
ای به دلداری تو مشهور جهان نام ننگم کی نهادی بر زبان
خوب بنگر حال و احوال مرا جای خالی کن بهشتم کن سرا
من گنه کردم تو دیدی ای خدا نه گناهم .دست من چشم مرا
تو مرا دیدی به هنگام گناه من ندیدم غیر افسون غیر جاه
ای نگاهت مستقربرمن بس است این نگاهت زجرمن دیگربس است
نیست بالاتر عذابی غیر این بارالها ای خدا دیگر نبین
من همین بس کز تو دورم جان من جان من اتش مزن بر جان و تن
امدم باز امدم پرودگار دستگیرم . دست گیرم یار یار
ای خدایی که تو هستی پیشتر در گذشتن عفو کردن بیشتر
من قدم ننهاده ام در راه تو تو نمودی راه را در راه تو
یک قدم از من هزاران از تو بود خوب بود و خوب بد هم از تو بود
بد منم خوبم تویی ای کردگار غیر من بر من توانایی میار
بد تو دادی تا کنم یاد تو را بد نباشد بد سزاوار تورا
یک قدم از من هزاران از تو بود بخشش و عفو از کناهان از تو بود
گر گنه کردم نگاهم یک نگاه ا ن نگاهم بر کرم دادم پناه
خوب بشنیدم که مذنب گفته بو د نیک گفت و نیک هم بشنفته بود
کاش بود از من گناهی همچوعفو عفو تو ای بارالها عفو عفو
شرم دارم شرمی از این ادعا کو گناهی در خور عفوت خدا
خوب دادی تو جواب ادعا مرحبا بر ان عطا با این اتی
رو بهشتم زان تو نیکو بیان رو که عظم عفو کردی در میان
عفو من با ان گناه و غفلتت رو که عجزت در گنه کردی عیان
رو که عجزت با گنه کردی عیان
به نام خدا
افسرده حالی بیکسم ، غمگین و تنها
تنها ترین تنها منم ،تا صبح فردا
هر لحظه از عمرم شب و، روزم تویی تو
هر لحظه مستم با تو و ، شورم تویی تو
مستم اگر نادیده هستم ، روی ماهت
قلبم حزین فکرم غمین ، دیده به راهت
عاقل شدم دیدم تو را ، در اوج مستی
دیدم خدا را تو، خدا را میپرستی
ای جان من ای روح من، ای حضرت دوست
او از من و من باقیم ، باقی هم از اوست
گفتم چه میشد درد من را ، میشندی
گفتی مگر خود را تو، خودرا سر بردی؟
یا خویشتن را منتخب کن، یا خدا را
نه دوستی با خویش و نه ، باما مدارا
با من بمان با من، توای نامهربانم
مرگا به من گر غیر نامت را بخوانم
یک بار دیگر مهلتم ده تا بمیرم
من زنده یا نه، تو عزیزی من اسیرم
بخت گران روی سیاهم شد فراموش
تا خاک کوی تو نگیرم من در آغوش
ای آفتاب مشرقم ، ای صبح امید
عمریست بر من غیر مهر تو نتابید
مهرت به دل دارم اگر چه رو سیاهم
خاطی بدم من خاطیم ، تو سر پناهم
در شاه بیت این سروده زنده گشتم
نام تو آوردم به لب ، آواره گشتم
سوزد دلم چون خاطرم سوی تو آید
ای مهربان عاشق کشی از تو نشاید
....
جمعه 25/11/1387