جواز عشق

به نام خدا

یادم نمیرود که هنوز از برای عشق

دستم به سوی هر کس و ناکس دراز شد 

البته هیچ کسی یاریم نکرد

تا اینکه وقت غمزه و ناز و نیاز شد 

قلبم چو سینه دریا پر از خروش

آرام بخشم آتش و سوز و گداز شد

آمد به روی و بر انداخت زیر و بر

هر کس که پیش رخش سرّ و ساز شد

هر لحظه ام غم و غم من خنده های او

هر رازم آشکار و عیانش چو راز شد

تقصیر، زان خاطی ول گرد بود

تا اینکه عشق خالص و وقت نماز شد

وجهت وجهی لله مخلصا

 این شد که عشق وعاشقی من مجاز شد  

۲/۲/۱۳۸۸